Dwie dolne kondygnacje podzielone są ściankami działowymi. Górne stanowią jednoprzestrzenne wnętrze zajmujące całą powierzchnię kondygnacji. Wokół wieży zachowała się w dużych fragmentach stara fosa wodna i ślady po murze, jaki otaczał niegdyś mały dziedziniec. Ślady sali na trzeciej kondygnacji pokrywa duży cykl malowideł o łącznej powierzchni 33 m3, pochodzących z lat 1320 – 1340. Stanowią one jedyne na Śląsku, stosunkowo dobrze zachowane, wysokiej klasy artystycznej, malowidła ścienne z tego okresu. Są one unikalne ze względu na swoją świecką treść – przedstawiają bowiem m.in. sceny związane z ówczesnym życiem dworskim i rycerskim. Formalnie są zaliczane przez historyków sztuki do tzw. stylu linearnego, polegającego na obrysowaniu postaci i przedmiotów dość grubym konturem. Wykonane zostały techniką polegającą na pokrywaniu barwnikiem suchego tynku, skrapianego wodą wapienną. Można w ich tematyce wyróżnić trzy wątki: symboliczny (przedstawienia życia i śmierci), legendarny (przedstawiający dzieje Lancelota z Jaziora – jednego z rycerzy Okrągłego Stołu Króla Artura) i sakralny ( z przedstawieniem monumetalnej postaci św. Krzysztofa oraz apostołowie i prorocy). W niszy okna północnego znajdują się malowane tarcze herbowe rodziny von Redern i von Zedlitz z ok. 1369-1370r., a na ścianie obok dwie sylwetki rycerzy konnych. Autorem malowideł na ścianie południowej był najprawdopodobniej miejscowy mistrz malarski działający pod wpływem inspiracji sztuki zachodniej, być może z południowego Tyrolu, które z kolei mogły do niego dotrzeć poprzez Czechy, ponieważ podobna polichromia powstaje w roku 1338 w niezbyt odległym Jindrzichów Hradec. W sferze domysłów znajduje się ustalenie fundatora malowideł. Wielu badaczy wskazuje na księcia Bolka II lub Henryka Jaworskiego. Bezspornym jest jedno, że artysta cyklu malowideł reprezentował w pełni rozwinięty styl i wysokie umiejętności, których efekt możemy do dziś podziwiać.
Zaczerpnięto ze strony