 |
 |
||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Pierwszymi właścicielami Wieniawy byli Jakub i Jan Krejdlarowie, na co wskazują źródła XV-wieczne. W XVI wieku tereny, na których w późniejszym czasie powstała osada Wieniawa należały do rodziny Lubomelskich. Pod koniec XVI wieku właścicielem folwarku został sekretarz i nadworny lekarz królów Polski – Wojciech Oczko. W 1612 roku folwark nabyli Leszczyńscy, z którymi należy prawdopodobnie wiązać lokację miasta, którego nazwa nawiązuje do herbu Leszczyńskich – Wieniawa.
Kolejnymi właścicielami ...
Pierwszymi właścicielami Wieniawy byli Jakub i Jan Krejdlarowie, na co wskazują źródła XV-wieczne. W XVI wieku tereny, na których w późniejszym czasie powstała osada Wieniawa należały do rodziny Lubomelskich. Pod koniec XVI wieku właścicielem folwarku został sekretarz i nadworny lekarz królów Polski – Wojciech Oczko. W 1612 roku folwark nabyli Leszczyńscy, z którymi należy prawdopodobnie wiązać lokację miasta, którego nazwa nawiązuje do herbu Leszczyńskich – Wieniawa.
Pokaż więcej
Pokaż mniej
Kolejnymi właścicielami Wieniawy byli Gorajscy. W roku 1660 Wieniawa była jurydyką szlachecką (nie podlegała władzy miasta), liczącą 60 domów. Pierwsze źródła potwierdzające prawa miejskie Wieniawy pochodzą z 1768 roku. Właścicielem miasta był wówczas Andrzej Tarło. W tym czasie większość mieszkańców Wieniawy stanowiła ludność żydowska (w szczytowym okresie było to 80% ogółu mieszkańców). Żydowski charakter miasteczka przyczynił się do jego rozgłosu – w latach 90. XVIII wieku osiedlił się tu bowiem jeden z najsłynniejszych chasydów polskich – Jaakow Icchak Horowitz (zwany również Widzącym z Lublina). W 1821 roku Wieniawa liczyła 578 mieszkańców i 71 domów. Ostatnim prywatnym właścicielem miasta był Potocki, który w 1826 roku sprzedał Wieniawę rządowi. Prawa miejskie Wieniawa straciła w 1869 roku. W 1916 włączono ją w granice administracyjne Lublina. W czasie II wojny światowej społeczność żydowska zamieszkująca Wieniawę została przeniesiona do getta na Podzamczu. Po wojnie charakter dzielnicy uległ zmianie. Wybudowany dla niemieckich żołnierzy podczas wojny stadion, przekazany został „Lubliniance” – najstarszemu klubowi sportowemu w mieście. Na stadionie swoje mecze rozgrywali piłkarze prowadzeni przez Kazimierza Górskiego. Trenowali tu także wybitni pływacy i ciężarowcy – medaliści mistrzostw Europy. |
|||||||||||||||||||||
|
||
|
||
|
||
 |
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
