Cmentarz żydowski przy ul. Łęczyckiej powstał prawdopodobnie w 1829 lub w 1830 roku. Działkę pod nekropolię ofiarował Wielki Książę Konstanty.
Powierzchnia cmentarza wynosiła 1,86 ha, a został ogrodzony ceglanym murem. Podczas okupacji niemieckiej stał się miejscem masowych egzekucji ludności żydowskiej i polskiej. Natomiast nagrobki zostały użyte przez Niemców m.in. do regulacji rzeki Bzury.
Po zakończeniu wojny nieliczni ocalali z Zagłady Żydzi zwieźli na cmentarz część skradzionych macew. Pracami tymi zajmował się m.in. Dawid Gołąb. W tym czasie niestety wykorzystano macewy jako materiał kamieniarski do budowy pomnika przyjaźni polsko-radzieckiej. Odzyskano je dopiero po rozebraniu pomnika w 1991 roku.
Na pocz. lat 90. XX w. cmentarz został uporządkowany, a zachowane macewy ustawiono w rzędach. 20 marca 1992 roku cmentarz żydowski w Łowiczu został wpisany do rejestru zabytków pod numerem 875.
W październiku 2010 r. w warszawskim Centrum Sztuki Współczesnej została otwarta wystawa „Macewy codziennego użytku”, prezentująca fotografie żydowskich nagrobków, wykorzystanych do utwardzania dróg, obramowania piaskownic, ostrzenia noży etc. Na wystawie znalazła się także fotografia macew z Łowicza, które użyto do wzniesienia pomnika wdzięczności Armii Czerwonej.
Za: